ಅಂಚೆಯಣ್ಣಂದಿರ ಬದುಕು-ಭಾವ...

ಎಂಥ ಗೊತ್ತುಂಟಾ? ಈ ಬಾರಿ ನಮ್ಮೂರ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ಗಳ ಕುರಿತು ಬರೆಯೋಣಾಂತ. ನಾನು ಒಂದನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಿಂದ ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸು ತನಕ ನಮ್ಮೂರಲ್ಲೇ ಓದಿದ್ದು. ಆವಾಗ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ಗಳು ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿಗೆ ಬಂದು ಪತ್ರ ಹಂಚುತ್ತಿದ್ದರು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ೧೨ ರಿಂದ ೧ ಗಂಟೆಯೊಳಗೆ ಪೋಸ್ಟ್ಮ್ಯಾನ್ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಬಂದು ಪೋಸ್ಟ್ ಪೋಸ್ಟ್....ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಪೋಸ್ಟ್ ಇದೆಯಾ? ಯಾರದು ಇರಬಹುದು? ಯಾರಿಗಿರಬಹುದು...ಹೀಗೇ ಕುತೂಹಲಭರಿತ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳೊಂದಿಗೆ ಚಿಲಿಪಿಲಿಗುಟ್ಟುವ ಹಕ್ಕಿಗಳಂತೆ ಕೈ-ಕಾಲು ಅಲ್ಲಾಡಿಸಕ್ಕೂ ಬಿಡದೆ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ ಶೀನಪ್ಪಣ್ಣ ನನ್ನು ಸುತ್ತುವರಿಯುತ್ತಿದ್ದೇವು. ತರಗತಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಹೆಸರು, ಮನೆ, ವಿಳಾಸ ಕೂಗಿ ಹೇಳುವಾಗ ಪತ್ರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲು ತಾ ಮುಂದೆ-ತಾ ಮುಂದೆ ಎನ್ನುವ ಸರದಿ ನಮ್ಮದು. ನನ್ನ ಹಿಂದಿನ ಬೆಂಚಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ಕುಸುಮನ ಮನೆಗೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಪತ್ರಗಳು ಬರುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೆಮ್ಮೆ. ಪ್ರತಿ ಕ್ಲಾಸಿಗೂ ಹೋಗಿ ಪೋಸ್ಟಮ್ಯಾನ್ ಶೀನಪ್ಪಣ್ಣ ಪತ್ರ ವಿತರಿಸಿ ಬರುವಾಗ ತಡವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆಮೇಲೆ ಮುಖ್ಯವಾದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ಹಳೇ ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯುತ್ತಾ ಮುಂದೆ ಸಾಗೋ ಶೀನಪ್ಪಣ್ಣನನ್ನು ನೋಡೋದೇ ಖುಷಿ. ಶಾಲೆಯ ಹೊರಗಡೆ ಸೈಕಲ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಒಂದು ಕ್ಲಾಸ್ ರೂಂಗೆ ಹೊಕ್ಕರೆ, ಮತ್ತೊಂದು ಕ್ಲಾಸಿನ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅವರ ಸೈಕಲ್ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡೋದೇ ಕೆಲಸ. ಹಾಗಾಗಿ ಅವರ ಸೈಕಲ್ ಗೆ ಬೆಲ್ ಕೂಡ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಕ್ಲಾಸಿನ ಕುಸುಮಾಧರ ಹ್ಯಾಂಡಲ್ ಮುರಿದಿದ್ದು ಈಗಲೂ ನೆನಪಿದೆ.

ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ ಮೋನಪ್ಪಣ್ಣ. ನಮ್ಮ ಮನೆ ಕಡೆ ಬರುವವರು ಮೋನಪ್ಪಣ್ಣ. ನಾನು ಹುಟ್ಟಿದಂದಿನಿಂದಲೂ ನಾನು ಅವರನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈಗಲೂ ಮೋನಪ್ಪಣ್ಣ ಹಾಗೇ ಇದ್ದಾರೆ ಗುಂಡುಗುಂಡಾಗಿ..ಅದೇ ಬಣ್ಣ ಮಾಸಿದ ಹಳೆಯ ಸೈಕಲ್, ಮದುವೆಯಾಗಿ ಮಕ್ಕಳಾದ್ರೂ ಪಟಪಟಾಂತ ಹೊಲ-ಗದ್ದೆ ದಾಟಿ, ಅದೇ ಯುವ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಬಿಸಿಲು, ಮಳೆಗಾಳಿ, ಚಳಿ ಇದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಪತ್ರ ರವಾನೆ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಆದ್ರೆ ಅವರಿಗೆ ಸೈಕಲ್ ಒಂದು ನೆಪ ಅಷ್ಟೇ..ಅರ್ಧ ದಾರಿವರೆಗೆ ಸೈಕಲ್ ನಲ್ಲಿ ಹೋಗಬಹುದು..ಆಮೇಲೆ ಬರೀ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆ. ಸೂರ್ಯೋದಯದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಈ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ ಗಳು ಸೂರ್ಯಾಸ್ತವಾದರೂ ಮನೆಗೆ ಮರಳುವುದು ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಇಲ್ಲ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಪತ್ರ ಹಂಚಿ ಮುಗಿದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಸಿಗುವ ಸರ್ಕಾರದ ಪುಡಿಗಾಸಿಗೆ ಇವರ ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಕೆಲಸ ನೋಡಿದಾಗ ಮನಸ್ಸು ಅಯ್ಯೋ ಅನಿಸುತ್ತೆ. ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಮುಖ ಕಪ್ಪಿಟ್ಟುಕೊಂಡು, "ಎಂಚಿನ ಮಾರಾಯ್ರೆ ಈ ಬೇಲೆ ಏರ್ ಲಾ ಮಲ್ಪಯೆರ್(ಎಂಥದ್ದು ಮಾರಾಯ್ರೆ..ಈ ಕೆಲಸ ಯಾರೂ ಮಾಡಲಾರರು) " ಅನ್ತಾರೆ.

ಕಲಾಂಜೀ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯಾಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದು ಬಾರಿ ದೇಶದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಡೆಯ 150ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ ಗಳನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರಂತೆ. ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ತೆವಳುತ್ತಾ, ನಡೆಯುತ್ತಾ, ಸೈಕಲ್ ತುಳಿಯುತ್ತಾ ಪತ್ರವಿತರಿಸುವ ಪೋಸ್ಟ್ ಮ್ಯಾನ್ಗಳಿಗೆ ಹಳ್ಳಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ಇನ್ನೇನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವರ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡಿದ ಕಲಾಂ, "ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಜನ್ಮದಲ್ಲಿ ನಯಾಪೈಸೆ ಲಂಚ ಮುಟ್ಟಿದವರಲ್ಲ. ನಿಯತ್ತಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದವರು. ನೀವು ಈ ದೇಶಕ್ಕೆ ಸಲ್ಲಿಸಿದ ಸೇವೆ ಅಗಾಧವಾದುದು. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಪ್ರತಿಫಲ ನಿಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಆದರೂ ನೀವು ಅದಕ್ಕೆ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳದೇ ಕರ್ತವ್ಯವನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದವರಲ್ಲ. ಮಳೆಬರಲಿ, ಬಿಸಿಲು ಉಕ್ಕಲಿ, ಚಳಿ ಅಪ್ಪಲಿ ನೀವೆಂದೂ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ನೆಪ ಹೇಳಿದವರಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಕರ್ತೃತ್ವ ಶಕ್ತಿಗೆ ಶರಣೆಂಬೆ" ಎಂದರಂತೆ. "ಈಗ ನಿಮ್ಮ ವೃತ್ತಿಯೇ ಅವಸಾನದ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದೆ. ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಮುಂದುವರಿದಂತೆ ಅಂಚೆ ಇಲಾಖೆಯನ್ನೇ ರದ್ದುಮಾಡಬಹುದು. 2020ರ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಂಚೆ ಇಲಾಖೆಯನ್ನು ರದ್ದು ಮಾಡಬಹುದಾದ ಸ್ಥಿತಿ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಬಹುದು. ಇದು ಅನಿವಾರ್ಯ. ಇದು ಮುಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಬೇಸರದ ಸಂಗತಿಯಾಗಿ ಕಾಡಬಾರದು. ಆಗ ಅಂಚೆ ಕಚೇರಿಯನ್ನು ಮಾಹಿತಿ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಅದೇನೇ ಇರಲಿ ನಿಮ್ಮ ಸೇವೆ ಅನುಪಮ. ನಿಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು ನಾ ಬೇರೆಯವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸುವುದಾದರೆ ಅದು ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಮಾತ್ರ" ಎಂದಾಗ ಅಂಚೆಯಣ್ಣರ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಖುಷಿಯ ಭಾಷ್ಪ ತುಂಬಿತ್ತಂತೆ.

ಕಲಾಂಜೀ ಹೇಳಿದ ಮಾತು ನಿಜವಾಗುವ ದಿನ ಬಹುದೂರವಿಲ್ಲ ಎಂದನಿಸುತ್ತೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದಕ್ಕೂ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನವನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದೇವೆ. ಇದೇನು ತಪ್ಪಲ್ಲ..ಆದರೆ ಅಂಚೆಯಣ್ಣಂದಿರ ಬದುಕು ಏನಾದೀತು ಅನ್ನೋದೇ ಕಾಡುವ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಹೆಚ್ಚೇನೂ ಹೇಳಲಾರೆ..ನಿಮ್ಮೂರಿನ ಅಂಚೆಯಣ್ಣರ ಕುರಿತು ನೆನಪಾದರೆ ಓದುವ ಜೊತೆಗೆ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಿ..