ನಮ್ಮೊಳಗಿನ ಭಾವಬಂಧಗಳು ಸತ್ತು ಮಣ್ಣುಗೂಡುತ್ತಿವೆಯೇ..?!

"ಇಬ್ಬರೂ ಕಾಲೇಜು ಹುಡುಗಿಯರು ಸಿನಿಮಾಗಳಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾ, ಇವರ ಮನೆಯಲ್ಲೋ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಕಳೆಯುತ್ತಾ, ತಮ್ಮದು ಗಾಢ ಸ್ನೇಹವೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಗೃಹಿಣಿಯೊಬ್ಬಳು ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಸಾಮಾನುಗಳನ್ನು ಕೈಬದಲು ಕೊಡುವ ಪಕ್ಕದ್ಮನೆ ಆಂಟಿ ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವಳೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ. ಪಾರ್ಟಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಸೇರುವ ಯುವಕರು ಆ ಸಂಜೆಯನ್ನು ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಮಾರ್ನಿಂಗ್ ವಾಕ್ ಗೆ ಹೋಗುವ ವೃದ್ಧರು ತಮ್ಮದು ಒಳ್ಳೆಯ ಕಂಪನಿ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ರೀತಿ ಮನುಷ್ಯರೆಲ್ಲರೂ ಅಪಾಯರಹಿತವಾದ, ತಮಗೆ ತೊಂದರೆ ಕೊಡದ ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲೇ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ. ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸಬೇಕಾಗಿ ಬಂದಾಗ ಮನುಷ್ಯನ ಪೊರೆಗಳು ಬಿಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಪೊರೆಗಳು ಕಳಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸ್ನೇಹದ ಸಾಂದ್ರತೆ ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಗಂಡ-ಹೆಂಡತಿಯರಲ್ಲಿ ಬಹಳಷ್ಟು ಜನ ಉತ್ತಮ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಿರುವುದಿಲ್ಲ"
"ಮನುಷ್ಯನ ಸಂಬಂಧಗಳೆಲ್ಲಾ ಈರುಳ್ಳಿಯಂತೆ. ಬಂಗಾರದ ಬಣ್ಣದಲ್ಲಿ ಹೊಳೆಯುವ ಸಿಪ್ಪೆ ಮೇಲಿದ್ದರೇನೇ ಅದು ಚೆನ್ನಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಕಣ್ಣೀರು ತರಿಸುತ್ತದೆ"
ಕೆಲ ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಯಂಡಮೂರಿ ವೀರೇಂದ್ರನಾಥ್ ಅವರ 'ಈರುಳ್ಳಿ' ಕತೆಯನ್ನು ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದ ಈ ಸಾಲುಗಳು ನಿನ್ನೆ ಹಳೆ ಡೈರಿಯನ್ನು ಮಗುಚುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸಿಕ್ಕಿದುವು.

ಮನೆಯ ಓನರ್ ಆಂಟಿ ನಿತ್ಯ ನಗುನಗುತ್ತಾ ಮಾತಾಡಿಸೋರು..ನೀವು ನಮ್ ಮನೆಯವರ ಥರಾನೇ ಅನ್ನೋರು ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಗದಿತ ತಾರೀಕಿನಂದು ಬಾಡಿಗೆ ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಮನೆಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದು ಥೂ! ಎಂದು ಉಗಿದು ಹೋಗುವಾಗ..ಮನುಷ್ಯ ಜೀವವೊಂದು ತಮ್ಮ ಗಾಡಿಯಡಿಗೆ ಬಿದ್ದು ಪ್ರಾಣ ಕಳಕೊಂಡಾಗ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ಚರಂಡಿಗೆ ಎಸೆದು ಹೋಗೋರನ್ನು ಕಂಡಾಗ..ಜ್ವರದಿಂದ ನರಳುತ್ತಿದ್ದರೂ ನಿತ್ಯ ನಿಯತ್ತಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ಕನಿಷ್ಟ ಕನಿಕರವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಬೈಯುವ ಬಾಸ್ ಗಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗ...ಆತ್ಮೀಯ ಗೆಳೆಯನೊಬ್ಬ ಸಾಲ ಕೇಳಿದಾಗ ತಾವು ಸಾಲ ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ಮಾತಾಡುವುದನ್ನೇ ಬಿಡೋ ಮೂರ್ಖ ಗೆಳೆಯರನ್ನು ಕಂಡಾಗ..ಅದೇಕೋ 'ಮನುಷ್ಯನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಈರುಳ್ಳಿಯಂತೆ' ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಅಪಾಯರಹಿತವಾದ, ತೊಂದರೆ ಕೊಡದ ಸಂಬಂಧಗಳಲ್ಲೇ ಬದುಕುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವ ಮಾತು ಅದೆಷ್ಟೋ ಸತ್ಯ ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತದೆ. ಕೆಲವರಿಗೆ...ನಾಲ್ಕು ಸಲ ಪಾರ್ಟಿಗೆ ಕರೆದು, ಬೇಕಾಬಿಟ್ಟಿ ದುಡ್ಡು ಚೆಲ್ಲುವ ಗೆಳೆಯ ..ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ.ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಸೈಕಲ್ ಮೇಲೆ ಕೂರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಗೆಳೆಯನಿಗಿಂತ ಅದೇಕೆ ಇಷ್ಟವಾಗಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ.?!...ಹೀಗೇ ಏನೇನೋ ತಲೆಹರಟೆಗಳು ನನ್ ತಲೆಯೊಳಗೇ..

ಈ ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಹೀಗೇ..
ಗೊತ್ತುಗುರಿಯಿಲ್ಲದೆ ಮೂಡೋದು
ಬಾಂಧವ್ಯ ಬೆಸೆಯೋದು
ಪ್ರೀತಿಯ ತೀರದಲ್ಲಿ ತೇಲಿಬಿಡೋದು
ಮರೆತುಹೋಗದಷ್ಟು ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಗೊಳ್ಳೋದು...
ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸಿನಲ್ಲಿ ಡೈರಿಯಲ್ಲಿ ಗೀಚಿಟ್ಟ ಈ ಸಾಲುಗಳು ಬೆಂಗಳೂರಿನ ನನ್ನ ಪುಟ್ಟ ರೂಮ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಓದಿದಾಗ ಅದೇಕೋ ಈಗ ಸುಳ್ಳು ಅನಿಸಿಬಿಡ್ತು. ದಿನಾ ಟ್ರಾಫಿಕ್ ಮಧ್ಯೆ ಸಿಕ್ಕಹಾಕೊಂಡು, ಹೊಗೆ, ಧೂಳು ಸೇವಿಸುತ್ತಾ, ಹರಸಾಹಸ ಮಾಡಿ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುತ್ತಾ, ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ಎನ್ನದೆ ಚಲಿಸುವ ವಾಹನಗಳು, ಡಾಂಬರ್ ರಸ್ತೆಗಳು, ಪರಿಚಯ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಗಹಿಗಹಿಸಿ ನಗುವ ಕಳ್ಳ ಖದೀಮರು, ಕಾಮುಕ ಕಣ್ಣುಗಳು, ವಂಚಕರು, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಯಂತ್ರಗಳು, ನಿರಭ್ರ ಆಕಾಶವನ್ನು ಚುಂಬಿಸುವ ಬೃಹತ್ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ಕೊಳೆತ ವಸ್ತುಗಳು ತುಂಬಿದ ಕೊಳಗಳು, ಯಂತ್ರಮಾನವರು..ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಂಡಾಗ ಮನುಷ್ಯನ ಸಂವೇದನೆಗಳು, ಭಾವನೆಗಳು ಬರಡಾಗುತ್ತಿವೆ ಎಂದನಿಸುತ್ತೆ. ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾದ ಸಂಬಂಧಗಳ ಪೊರೆ ಕಳಚಿ ಕಣ್ಣೀರು ಸುರಿಸುವುದೇನೋ ಎಂದನಿಸುತ್ತದೆ. ಮಿದುಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಕೆಲಸ ಕೊಡೋ ನಾವುಗಳು ಹೃದಯಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಕೆಲಸ ಕೊಡುತ್ತಿಲ್ಲ..ಅದೇಕೋ ಹೃದಯ ಬರೀ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಅನಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ನೋವಿಗೆ, ಖುಷಿಗೆ ಸ್ಪಂದಿಸಬೇಕಾದ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧಗಳೇ ಅದೇಕೋ ಕೃತಕ ಎಂದನಿಸಿಬಿಡುತ್ತೆ. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾದವರು ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳಲ್ಲೇ ವಿಚ್ಚೇದನಕ್ಕೆ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತಾರೆ...ಹಾಗಾದ್ರೆ ಸಂಬಂಧಗಳು ಎಲ್ಲಿ ಹೋದುವು? ನೊಂದ ಮನಸ್ಸೊಂದು ಸಾಂತ್ನಾನದ ಕೈಯ ಬಯಸಿದಾಗ ರಗಳೆಯೇ ಬೇಡವೆಂದು ದೂರ ಸರಿಸೋರೇ ಹೆಚ್ಚಾಗಿಬಿಡ್ತಾರೆ. ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಭಾವನೆಗಳೇ ಇಲ್ಲವೇ? ಮನುಷ್ಯನ ಸಂಬಂಧಗಳ ಮೂಲ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಅದೇಕೇ ಬರಗಾಲ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ?

"ಸೃಷ್ಟಿಯ ಅನೇಕ ಅದ್ಭುತಗಳಲ್ಲಿ ನೀನೂ ಒಂದು..ನಿನ್ನ ಘನ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ, ಸಾಂತ್ವಾನ ತುಂಬಿದ ಮಾತು..ಪ್ರೀತಿ, ಸ್ನೇಹ ಒಂದಿಷ್ಟು ಮೌನ...ಎಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ ..." ಎಂದು ಆಟೋಗ್ರಾಫ್ ನಲ್ಲಿ ನಾಲ್ಕು ಸಾಲು ಗೀಚಿದ ಒಡನಾಡಿ ಗೆಳೆಯ/ಗೆಳತಿ ಅದೇ ಸಾಂತ್ನಾನದ 'ಕೈ'ಯನ್ನೇ ಮರೆತುಬಿಡ್ತಾರಲ್ಲ..ನಮಗೆ ಖುಷಿ ಕೊಡುವ ಸಂತೋಷನಾ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಕೆ ಬಯಸೋರು..ದುಃಖದ ಕಣ್ಣೀರು ಒರೆಸಾಕೆ ಅದೇಕೆ ಹಿಂದೆ-ಮುಂದೆ ನೋಡ್ತಾರೆ..ಕಾಲಚಕ್ರ ಉರುಳಿದಂತೆ ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಭಾವಗಳು ಸತ್ತು ಮಣ್ಣಾಗೂಡುತ್ತಿವೆಯೇ? ಪ್ರೀತೀನ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಗೆಲ್ಲುವ..ಹೆಸರೇ ಇಲ್ಲದ ಮನುಷ್ಯ ಬದುಕಿನ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧಗಳಿಗೆ ಮುನ್ನುಡಿ ಬರೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲವೇ?
ಏನೇ ಇರಲಿ...ನಾನು ಹೇಳಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅಪವಾದ ಎನ್ನುವ ನಿದರ್ಶನಗಳು ನಿಮ್ಮ ಮುಂದಿರಬಹುದು..ಆದರೆ ನನಗನಿಸಿದ್ದು ಬರೆದಿದ್ದೇನೆ. ವೇದನೆಗಳಾಚೆಗೂ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಾಧನೆಯ ಹುರುಪು ತುಂಬುವ ಮನುಷ್ಯ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೋಬೇಕು...ಆಗಬಾರದು ಸಂಬಂಧಗಳು ಈರುಳ್ಳಿಯಂತೆ!!..