ಅಮ್ಮನೂರಲ್ಲಿ ನಾನು..

ಅದೇ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಅಮ್ಮನೂರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಂದ್ರೆ ನಾ ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಸುವ ನನ್ನೂರಿಗೆ. ನಾ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದ ಪ್ರೀತಿಯ ಊರಿಗೆ. ಕಳೆದ ಏಳೆಂಟು ತಿಂಗಳಿಂದ ಅಮ್ಮ ದಿನಾ ಬೆಳಿಗೆದ್ದು ಮನೆಗೆ ಬಂದಿಲ್ಲವೆಂದು ಗೊಣಗಾಡುತ್ತಿದ್ದರೂ ಕೆಲ್ಸ ಕೆಲ್ಸ ಅಂತ ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅದೇ ವರ್ಷದ ಕೊನೆ..ಒಂದಷ್ಟು ರಜೆಗಳು ಬಾಕಿ ಇವೆ. ಹೋಗಿಬರೋಣ ಅಂತ ಹೋಗಬಂದೆ.
ಅದೇ ಊರು..ಅದೇ ಮನೆ. ಅಮ್ಮನ ಸಾರಥ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಂಗಳದಲ್ಲಿ ಬಣ್ಣಬಣ್ಣದ ಹೂವುಗಿಡಗಳು ಅರಳಿವೆ. ಹೊಸ ಹೊಸ ಹೂವುಗಿಡಗಳನ್ನು ತಂದು ನೆಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹೂವು ಬಿಟ್ಟು ಅವುಗಳು ಅರಳಿದನ್ನು ನೋಡೋದೇ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು. ಅದೇ ಬೆಂಗಳೂರಿನಷ್ಟು ಚಳಿಯ ತೀವ್ರತೆ ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೂ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳುವಾಗ ಕೈ-ಕಾಲುಗಳೇ ಮರಗಟ್ಟಿಹೋಗುತ್ತವೆ. ಹನಿಹನಿ ಇಬ್ಬನಿ ಬಿಂದುಗಳು ಮುಂಜಾವು ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತವೆ. ಮನೆಯ ಕೋಳಿ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆಗೇ ಅಲಾರಂ ಹೊಡೆಯುತ್ತೆ.

ನಮ್ಮನೆಯ ಪ್ರೀತಿಯ ಹೆಣ್ಣು ನಾಯಿ ಸತ್ತಿದೆ. ಬಾವಿಯಲ್ಲಿ ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ನೀರು ಇದೆ. ಕಾಳು ಮೆಣಸು ಫಲ ಬರುತ್ತಿದೆ..ಅಮ್ಮ ಅದನ್ನು ಕೊಯ್ಯೋದ್ರಲ್ಲೇ ಭಾರೀ ಬ್ಯುಸಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ನೆರೆಹೊರೆಯ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ಬೋರ್ ವೆಲ್ ಗಳು ಬಂದಿವೆ..ಹಾಗಾಗಿ ಬಾವಿ ನೀರನ್ನೇ ಅವಲಂಬಿಸಿದವರಿಗೇ ಬಾವಿ ನೀರು ಬೇಗನೇ ಬತ್ತಿಹೋಗೋದು ಗ್ಯಾರಂಟಿ ಅಂತ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಅಮ್ಮ ತರಕಾರಿ ಬೆಳೆಸಿದ್ದಾರೆ..ಇನ್ನೊಂದ್ಸಲ ಬರುವಾಗ ಕೆಜಿಗಟ್ಟಲೆ ಗೆಣಸು, ತರಕಾರಿ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಕೊಂಡೋಗಬಹುದು ಎಂದರು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ. ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮೂರಿನ ಮುದುಕರಿಬ್ಬರು...ಅಂದ್ರೆ ಅವರಿಬ್ಬರು ಅಣ್ಣ-ತಮ್ಮಂದಿರು ಎರಡು ದಿನಗಳ ಅಂತರದಲ್ಲಿ ತೀರಿಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಕುಬೇರನ ಮಗಳೊಬ್ಬಳು ಯಾವುದೋ ಹುಡುಗನ ಪ್ರೀತಿಸಿ ಮದುವೆಯಾಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಊರೆಲ್ಲ ಓಡಿಹೋದ್ಳು ಅಂತ ಬೊಬ್ಬಿಡುತ್ತಿದೆ. ಕುಬೇರನ ಮಗಳು ಬಡವನ ಮದುವೆಯಾದವಳು ಅನ್ನೋದೇ ಯುವಕರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಹಣ್ಣು-ಹಣ್ಣು ಮುದುಕರವರೆಗೆ ಅನುಕಂಪ, ಅತೀ ಕಾಳಜಿ! ಹಳ್ಳಿಯಿಂದ ಹಿಡಿದು ೩೦ ಕಿ.ಮೀ. ದೂರದ ಪುತ್ತೂರು ಪೇಟೆ ತನಕವೂ ಅದೇ ಬಿಸಿಬಿಸಿ ಸುದ್ದಿ.

ಮತ್ತೆ ನಮ್ಮೂರ ರಸ್ತೆ ..ಅದೇ ವಿಧಾನಸಭೆ ಚುನಾವಣೆಗೆ ಮೊದಲು ಶತಾಯುಗತಾಯ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿ,,ರಸ್ತೆ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಬಿಟ್ರು. ಅದು ಪರ್ವಾಗಿಲ್ಲ..ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಶೋಭಾ ಕರಂದ್ಲಾಜೆ ನಮ್ಮೂರಿಂದ ಸಚಿವೆ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಆದ್ರೆ ಸಚಿವೆ ಆದ ಮೇಲೆ ಊರೇ ಮರೆತಿದ್ದಾರೆ ಅನ್ತಾರೆ ಊರ ಜನಗಳು. ನಮ್ಮೂರಲ್ಲಿ ದೀಪ ಕಾಣದ ಮನೆಗಳು ಎಂದಿನಂತೇ ಇವೆ. ಏನೂ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ. ಐದು ದಿನದಲ್ಲಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಖುಷಿ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ಬಗೆಬಗೆ ಗಮ್ಮತ್ತು ಮಾಡಿದ್ರು. ಒಂದು ದಿನ ನನ್ ಪ್ರೀತಿಯ ಮೇಷ್ಟ್ರ ಜೊತೆ ಪುತ್ತೂರು ಸುತ್ತಾಡಿದ್ದೆ. ಹೊಸ ವರುಷದ ಆರಂಭ. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬೇಕಾಗುವಷ್ಟು ಹಾರೈಕೆಗಳು.ಪ್ರೀತಿಯ ಹಿತನುಡಿಗಳು, ಬದುಕಿಡೀ ಸವಿಯುವಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿನ ಮನತುಂಬಾ ತುಂಬಿಸಿಬಿಟ್ಟು ಕಳಿಸಿಕೊಟ್ಟರು.

ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಟ ದಿನ ಬದುಕು ಕಲಿಸಿದ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಕಾಲೇಜು ಉಜಿರೆ ಕಡೆಯಿಂದಲೇ ಬಸ್ಸು ಸಾಗುವಾಗ ಕಾಲೇಜು, ಅಲ್ಲಿನ ಕಾರಿಡಾರ್, ಗುರುಗಳು ಧುತ್ತನೆ ಕಣ್ಣೆದುರು ಮೂಡಿಬಂದರು. ಕೆಲ ವರುಷಗಳ ನಂತರವೇ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಧರ್ಮಸ್ಳಳಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮನ ಪ್ರೀತಿ, ಗುರುಗಳ ಪ್ರೀತಿ, ಕಾಲೇಜು, ಮನೆ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ತುಂಬುಕೊಂಡು ಬೆಂಗಳೂರು ಬಸ್ಸು ಹತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಮ್ಮನೂರು ನೆನಪಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಕಳೆದ ರಾತ್ರಿ ಅಮ್ಮನ ಸೆರಗಿನಲ್ಲಿ ಹುದುಗಿ ಮಲಗಿದ್ದ ನೆನಪು ಕಣ್ಣು ತೇವವಾಗಿಸಿತ್ತು. ಕೋಟಿಗಟ್ಟಲೆ ಗುಳುಂ ಮಾಡಿದ ಹದೆಗೆಟ್ಟ, ಧೂಳು ತುಂಬಿದ ಶಿರಾಡಿ ಘಾಟ್ ಸೆಕೆಯೋ ಸೆಕೆ...ಚಳಿಗಾಲದಲ್ಲೂ ಈ ಬರೋಬ್ಬರಿ ಧೂಳು ಮೈ ಬೆವರಾಗಿಸಿತ್ತು.

ಏನೇ ಆಗಲಿ..ಊರಿಗೆ ಹೋಗಬಂದ ದಿನದಿಂದಲೇ ಇನ್ಯಾವಾಗ ಊರಿಗೆ ಹೋಗೋದು ಎಂಬ ಚಿಂತೆಯಿಂದಲೇ ದಿನಚರಿ ಆರಂಭವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಅಮ್ಮನೂರು ಏನೂ ಮಹಾ ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ. ಹಳ್ಳಿಯ ಸೊಗಡು ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಎದುರು ಕುಳಿತು ಮಾಹಿತಿ ಹುಡುಕೋರಿಗಿಂತ ಪುಸ್ತಕ ಖರೀದಿ ಮಾಡಿ ಓದೋರೇ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ. ವಿದ್ಯುತ್ ಬಲ್ಬ್ ಗಳಿಲ್ಲದೆ ಹಣತೆಯಡಿ ಬದುಕು ಸಾಗಿಸೋರು ಇದ್ದಾರೆ. ಅದೇ ಕಾಡು..ಅದೇ ನಾಡು.ಕೆಲವೆಡೆ ಅದೇ ಗದ್ದೆಗಳು..ನೀರು..ಹಳ್ಳ..ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ. ಕುಮಾರಧಾರ.. ನೇತ್ರಾವತಿ ತುಂಬಿ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನಮ್ಮೂರಿಗೆ ನಮ್ಮೂರೇ ಸಾಟಿ ಅನಿಸಿತ್ತು.