ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಒಂದು ಪತ್ರ...

ಅಪ್ಪಾ..

ಯಾಕೋ ಮೊನ್ನೆಯಿಂದ ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಭಾಳ ಕಾಡ್ತಿದೆ ಅಪ್ಪ. ಅದೇ ಮಕ್ಕಳ ದಿನಾಚರಣೆ ಬಂತಲ್ಲ..ಅದ್ಕೆ ಆಗಿರಬೇಕು. ನನ್ನ ಸ್ಲೂಲ್ ಮಕ್ಕಳೆಲ್ಲ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ದಿನಾಚರಣೆ ಆಚರಿಸಲು ತಮ್ಮ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮಂದಿರ ಜೊತೆ ಬರ್ತಾರೆ. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಯಾವತ್ತೂ ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಹೋಗಲ್ಲ..ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹೋಗ್ತಿನಿ. ಅದೇ ಕಳೆದ ಸಲ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹೋದಾಗ, ಶಾಲೆಗೆ ಹೊಸದಾಗಿ ಸೇರಿದ ಟೀಚರ್ರು, ಅಪ್ಪನ ಯಾಕೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಿಲ್ಲಾ ಪುಟ್ಟಾ? ಎಂದು ನನ್ ಕೇಳಿದಾಗ ನಾನು ಅಮ್ಮನ ಮುಖ ನೋಡಿದೆ..ನೀನಿರಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ? ಅಮ್ಮ ಒಡಲಲ್ಲಿ ದುಃಖ ತುಂಬಿಕೊಂಡು, ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ನಕ್ಕುಬಿಟ್ಟಳು. ನಾನೂ ನಗಬೇಕಲ್ಲಾ ಅದ್ಕೆ.

ಆದ್ರೂ ನಿನಗೆ ಒಂದು ದಿನವಾದ್ರೂ ನನ್ನ ಮಗಳ ಬೆಳಕಿನ ನಗು ಕಾಣಬೇಕು ಎಂದನಿಸಿದೆಯೇ? ಇಲ್ಲ ಬಿಡು. ಅಪ್ಪಾ, ನೀನು ನನ್ನ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿ ಬಹುಶಃ ದಶಕಗಳೇ ಸರಿದುಹೋಗಿವೆ..ನೆನಪುಗಳೂ ಮರೆತುಹೋಗುವಷ್ಟು ದಿನಗಳಾಗಿವೆ..ಆದ್ರೂ 'ಅಪ್ಪ' ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಕಾಡುತ್ತೆ. ಕಾಡಿಸುವ, ಪ್ರೀತಿಸುವ, ಮುದ್ದುಮಾಡುವ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಪ್ಪ ನೀನಾಗಬೇಕಿತ್ತು ಎಂದನಿಸುತ್ತೆ..ಆಗಾಗ ನನ್ನೊಳಗೆಯೇ ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ಅಂದುಕೊಳ್ತಿನಿ. ಹೌದು, ಅಪ್ಪ ನೀನು ತುಂಬಾ ಮೋಸಮಾಡಿದೆ. ಅಪ್ಪ, ಅಂದ್ರೇನು ಎಂದು ತಿಳಿಯುವ ಮೊದಲೇ ನೀನು ನನ್ನ ಮತ್ತು ಅಮ್ಮನಿಂದ ದೂರವಾಗಿ ಬೇರೊಂದು ಹೆಣ್ಣಿನ ಕತ್ತಿಗೆ 'ತಾಳಿ'ಯಾಗಿದ್ದೆ. ನೀನು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಇದ್ದಷ್ಟು ದಿನ ನೀನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ನೀಡಿದ್ದು ಕ್ರೂರ ಹಿಂಸೆನೇ. ನಾನಿನ್ನೂ ಎದ್ದು-ಬಿದ್ದು ನಡೆಯುವ ಮಗುವಾಗಿದ್ದಾಗ ನೀನು ಮೂಗಿನತನಕ ಕುಡಿದು ಬಂದು ಅಮ್ಮನ ಪೀಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅಮ್ಮ ದುಡಿದ ಚಿಲ್ಲರೆ ಕಾಸಿಗಾಗಿ ದನಕ್ಕೆ ಬಡಿದಂತೆ ಬಡಿಯುತ್ತಿದ್ದೆ..ನೋಡು ಆವಾಗ ನಿನ್ನ ಕೊಲೆಮಾಡುವಷ್ಟು ಸಿಟ್ಟು ಬರ್ತಿತ್ತು. ಹೊಡೆದು, ಬಡಿದು ಅಮ್ಮನಿಂದ ಪುಡಿಗಾಸನ್ನೂ ಬಾಚಿಕೊಂಡು ಹೋದರೆ, ಮತ್ತೆ ನೀನು ಎದುರುಗೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದು ಸಂಜೆಯ ಕಪ್ಪುಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ತೂರಾಡುತ್ತಲೇ. ಸಂಜೆಯ ತನಕ 'ಗಂಡನೇ ದೇವರು' ಎಂದು ಬಟ್ಟಲು ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನಿಟ್ಟು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ ನೀನು ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಉಡುಗೊರೆ ಬರೇ ಕಣ್ಣೀರು.

ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಪಾದಗಳಿಂದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನೂರುತ್ತಾ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕಣ್ಣಾರೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ..ಆದರೆ ಅದ್ಯಾವುದಕ್ಕೂ ಆಗ ಅರ್ಥ ಇರಲಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಸಿಟ್ಟು ಮಾತ್ರ ಇತ್ತು..ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲ. ನನ್ನ ನಿನ್ನ ಸಂಬಂಧ, ಅಮ್ಮ-ನಿನ್ನ ಸಂಬಂಧ ಅದ್ಯಾವುದೂ ನನಗೆ ಆಗ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ..ಆದರೆ ಪ್ರಪಂಚಾನ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೋಡೋ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ನೋಡು ನೀನು ನೆನಪಾಗ್ತಿ, ಸಂಬಂಧಗಳು ನೆನಪಾಗ್ತವೆ,..ನಿನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕು ಅನಿಸುತ್ತೆ..ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಅಪ್ಪಾ ಎಂದು ಕರೆಯಲು ನನ್ನೆದುರು ಅಪ್ಪ ಇರಬೇಕಿತ್ತು...ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಖುಷಿಯಾಗಿರಬೇಕು ಎಲ್ಲಾ ಅನಿಸ್ತದೆ. ಎಂಥ ಮೋಸ, ಎಂಥ ಕ್ರೂರಿ ಅಪ್ಪ ನೀನು. ನಮ್ಮ ನೆನಪೇ ಆಗಲ್ವೇ ನಿಂಗೆ? ಅಮ್ಮನ ಕಣ್ನೀರು ನಿನಗೇ ಅರ್ಥವೇ ಆಗಲ್ವೇ? ಥೂ..ನಿನ್ನಂಥ ಅದೆಷ್ಟೋ ಗಂಡಸರನ್ನು ಭೂಮಿ ಇನ್ನೂ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡಿದೆಯಲ್ಲಾ ಎಂದನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಹಿಡಿಯಷ್ಟು ಪ್ರೀತೀನ ನಿನಗೆ ಕೊಡಕ್ಕೆ ಆಗಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಅಪ್ಪ ಎನ್ನುವ ಪ್ರೀತೀನ ಪಡೆಯಲು ನನ್ನಿಂದಾಗಿಲ್ಲ.

ನೋಡಪ್ಪಾ, ಯಾಕೋ ನಿನ್ನ ನೆನಪಾಯಿತು..ಪತ್ರ ಬರೆದೆ. ಅಪ್ಪನ ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸಿದ್ದರೂ, ನೀನು ಬೇಕು ಅಂತ ಅನಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನೀನು ಕೊಟ್ಟ ನೋವಿನ ಮಧ್ಯೆ ಪ್ರೀತಿ ಎಂಬ ಪದವೇ ಅರ್ಥ ಕಳಕೊಂಡಿದೆ. ನನಗೆ-ನಿನಗೆ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲಂತ ಅನಿಸುತ್ತೆ. ನೀನು ಬೇಡಪ್ಪಾ. ನೀನು ಎಲ್ಲಿದ್ದಿಯೋ..ಆದ್ರೆ ನೋಡು ನಾನು-ಅಮ್ಮ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೀವಿ. ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಸುಖ, ನನ್ನ ಬದುಕು. ಈಗ ನಾನು ಐದನೇ ಕ್ಲಾಸು..ಅಮ್ಮ ನಂಗೆ ಒಳ್ಳೆ ಟೀಚರ್ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ಅಮ್ಮ ನೀಡುವ ಪುಟ್ಟ ಪುಟ್ಟ ಸಂತೋಷಗಳು ನನಗೆ ಬದುಕು ನೀಡುತ್ತವೆ.

ಇಂತೀ,

ಮಗಳು

ಫೋಟೋ: http://www.flickr.com/