ಎದೆಯಿಂದ-ಎದೆಗೆ ಸಂಬಂಧಗಳ ಕೊಂಡಿ ಬೆಸೆದುಬಿಡಮ್ಮಾ..!

ಮಗಳೇ...
ಪತ್ರ ನೋಡಿ ಅಚ್ಚರಿಯಿಂದ ಪಿಳಿಪಿಳಿಂತ ಕಣ್ಣು ಬಿಡ್ತಾ ಇದ್ಯಾ? ಯಾರ ಪತ್ರ ಅಂತ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಅಚ್ಚರಿ, ಅನುಮಾನಗಳ ಸುಳಿಯಲ್ಲಿ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡ್ತಾ ಇದ್ಯಾ? ಹೌದು, ನಿನ್ನ ಅನುಮಾನ, ಅಚ್ಚರಿಗಳು ಸಹಜವೇ. ನಿನ್ನೆ ಬೆಳಿಗೆದ್ದು ಪತ್ರಿಕೆ ತೆರೆದಾಗ ಕಂಡ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯ ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮಕ್ಕಾಗಿ ಆರನೇ ಕ್ಲಾಸಿನ ಪುಟ್ಟ, ಮುಗ್ಧ ಹುಡುಗನೊಬ್ಬ ಸಹಪಾಠಿಯಿಂದಲೇ ಕೊಲೆಯಾದ ಘಟನೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲಕಿಬಿಡ್ತು. ಇನ್ನೇನೋ ಹೊಸ ಜಗತ್ತಿಗೆ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆ ಮುಗ್ಧ ಕಂದಮ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರೇಮ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆದ ಕೊಲೆ..ಅಪರಾಧಿಗಳಂತೆ ಕಂಬಿ ಎಣಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನನ್ನ ಜೀವ ರೋಧಿಸಿತ್ತು. ಕಣ್ಣೀರೇ ಬತ್ತಿಹೋದ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಕಣ್ಣೀರಧಾರೆ ಉಕ್ಕಿಹರಿಯಿತ್ತು. ನಿನ್ನ ಮುಗ್ಧ ಮುಖ ಕಣ್ಣೆದುರು ಬಂದು ನಿಂತಿತ್ತು. ನಿನಗೆ ಅಮ್ಮನಾಗಲಿಲ್ಲವಾದರೂ..ಅಮ್ಮನಾಗಿ ಕೆಲ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳಬೇಕನಿಸಿತ್ತು ಮಗಳೇ..ನನ್ನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಲ್ಲ ತಾನೇ?

ಆ ಜನಗಳ ಸದ್ದಿಲ್ಲದ ಪುಟ್ ಪಾತ್ ನಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಹೆತ್ತು ಬಿಸಾಡಿದಾಗ ನನ್ನ ಕರುಳೂ ಅತ್ತಿದೆ. ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಜೋಕಾಲಿಯಾಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಮನ ಹಂಬಲಿಸಿದೆ. ಪ್ರೀತಿ, ಮಮತೆಯ ಹಾಲುಣಿಸಿ ಎದೆಯಾಳದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಬಚ್ಚಿಡುವ ಅಮರ ಆಸೆ ನನಗೂ ಇತ್ತಮ್ಮ. ಆದರೆ, ಆ ಕ್ಷಣ ಅಮ್ಮನಾಗಿ ಮಗುವಿನ ಮನಸ್ಸು ಅರಿಯಲೂ ಶಕ್ತಳಾಗಿರಲಿಲ್ಲ . ನಿನಗೊಂದು ನೆಲೆ, ಬೆಚ್ಚಗಿನ ಆಸರೆ..ನಿತ್ಯ ನಿನ್ನ ನಗುವಿನಲ್ಲೇ ಬೆಳಕು ಕಾಣುವ ಆಸೆ ನನಗೂ ಇತ್ತು..ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ ನೋಡು!

ನನ್ನ ಮಡಿಲಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ, ಯಾರದೋ ಬಾಟಲ್ ಹಾಲುಂಡು, ಯಾರೋ ತೂಗಿದ ಬದುಕಿನ ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಬೆಳೆದೆ. ನಮ್ಮ ದೇಶ, ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಖೃತಿ ಎಂದು ಬೀದಿ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಬೊಬ್ಬಿಡುವವರು..ಯಾರೋ ಒಬ್ಬ ಕಾಮುಕನ ಕ್ಷಣಿಕ ತೃಷೆಗೆ ಬಲಿಯಾಗಿ ನಿನ್ನ ಹೆತ್ತಾಗ ...ಬೆಳಕಾಗಲಿಲ್ಲ, ದಾರಿ ತೋರಿಲ್ಲ. ಸಮಾಜದ ಎದುರು ಹೆಣ್ಣಾಗಿ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಬದುಕುವ ಹಕ್ಕನ್ನೂ ಸಮಾಜ ಕಿತ್ತುಕೊಂಡುಬಿಟ್ಟಿತ್ತು..ಆ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ ಮಗಳೇ.. ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಹೆದರಿ ಅದೆಂಥ ನೀಚ ಕೆಲಸಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ...ನಿನ್ನಿಂದ ಅಮ್ಮಾ ಅಂತ ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಲಲು ನಾ ಅರ್ಹಳಲ್ಲ ಬಿಡು..ಆದರೂ ಹೆತ್ತ ಮಡಿಲು ಮರೆತೇತೇ? ಹೌದು! ಮಗಳೇ....ಸೂರ್ಯ-ಚಂದ್ರರಿರುವಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ..ನಿನ್ನ ಕಣ್ತುಂಬಾ ನೋಡಬೇಕು..ನಿನ್ನ ಹೆಜ್ಜೇಲಿ ನನ್ನ ಹೆಜ್ಜೆಯಿಟ್ಟು ಮಗಳೇ ಅನ್ನಬೇಕು. ಹಾಲು, ತುತ್ತು ಬಾಯಿಗಿಡಲು ಹೃದಯ ಹಂಬಲಿಸುತ್ತೆ . ಒಂಬತ್ತು ತಿಂಗಳು ಹೊತ್ತು ಮೆರೆದವಳಿಗೆ ತುತ್ತು ನೀಡಿ ಸಾಕೋ ಧೈರ್ಯ ಇರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ನನ್ನ ನಾನೇ ಶಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.

ನೀನು ತುಂಬಾನೇ ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದೀಯಾ..ಆದರೂ ಪತ್ರಿಕೇಲಿ ಓದಿದ ಘಟನೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಲ್ಲಣಿಸಿತ್ತು. ಎಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮಗಳು ಎಡವಿಬಿಡ್ತಾಳೋ ಅಂತ ಭಯ ನಂಗೆ. ಪ್ರೇಮದ ಗಾಥೆಯಲ್ಲಿ ಎಡವಿಬೀಳಬೇಡಮ್ಮಾ. ಪ್ರೇಮಿಸುವ ಬದಲು, ಪ್ರೀತಿಸು..ನಿನ್ನನ್ನು, ಜಗತ್ತನ್ನೂ, ಕೊಟ್ಟಿರುವ ಬದುಕನ್ನು! ಇದರಲ್ಲೇ ಜೀವನಸುಖ ಅಡಗಿದೆ ಪುಟ್ಟೀ..ಬೇರೆಯವರ ಪ್ರೀತಿ ಬಯಸುವ ಮೊದಲು ನಿನ್ನೊಳಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ಸಸಿ ಬೆಳೆಸಿಬಿಡು ಮಗಳೇ..

"ತಾರುಣ್ಯದ ಉನ್ಮಾದದಲ್ಲಿ ಜಗತ್ತೆಲ್ಲ ಸುಂದರಕಾಂಡ ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಜೀವನವೆಲ್ಲ 'ಉದ್ಯೋಗಪರ್ವ' ಎನಿಸುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಗದರ್ಭನೂ ಗಂಧರ್ವನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಅಪಸ್ಮಾರಿಯೂ ಅಪ್ಸರೆಯೆನಿಸುತ್ತಾಳೆ" ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗುವ ಈ ಸಾಲನ್ನು ನಿನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ಕೂಗಬೇಕನಿಸುತ್ತೆ.

ಕನಸ ಕನವರಿಕೆಯಲ್ಲಿ, ಮನದ ಮಾರ್ದನಿಯಲ್ಲಿ, ಕವಿಗಳ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ, ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ, ಕಲಾವಿದನ ಚಿತ್ರಪಟಗಳಲ್ಲಿ, ಸೃಷ್ಟಿ ಸಂಕುಲಕೆ ಸಾಮೀಪ್ಯ ದೇದಿಪ್ಯಮಾನವಾಗಿ ಹೊಳೆವ ಹೆಣ್ಣು..ಕ್ಷಣಮಾತ್ರದ ತಪ್ಪಿಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಬೇಡವಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಯ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ಹೆಪ್ಪುಗಟ್ಟಿದ ನೋವಿಗೆ ದನಿಗೂಡಿಸುವವರು ಯಾರೂ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಮಗಳೇ..ಪ್ರೀತಿ, ಮಮತೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಜಗದ ಎದೆಯಿಂದ -ಎದೆಗೆ ಸಂಬಂಧಗಳ ಕೊಂಡಿ ಬೆಸೆದುಬಿಡಮ್ಮಾ...ಆದರೆ ನಿನ್ನನ್ನು ಬಲಿಯಾಗಿಸಿ ಅಲ್ಲ!

ಮಗಳೇ ಒಂದೇ ಒಂದು ಆಸೆ..ನೀನು ಬರಡು ಎದೆಗೆ ತುಂತುರು ಹನಿ ಚಿಮುಕಿಸುವ ಜೀವನ್ಮುಖಿಯಾಗಬೇಕು. ಪ್ರೀತೀನ ಜಲಧಾರೆಯಂತೆ ಹರಿಸುವ, ಜಗತ್ತಿನ ಒಡಲಾಳದ ದನಿಯಾಗಬೇಕು. ಜೀವನದ ಸತ್ಯಗಳಿಗೆ ನಿನ್ನ ನೀ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವಾಗ ಜಗತ್ತಿನ ನೀರವತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೆಜ್ಜೆಯಿಡುವ ಮಗಳು ನೀನಾಗಬೇಕು.

ಈ ನಲವತ್ತು ವರುಷಗಳಲ್ಲಿ ಬೀದಿಬದಿಯನ್ನೇ ಬದುಕಾಗಿಸಿದ ನನಗೆ ಸಂಸಾರದ ಸುಖ-ದುಃಖಗಳಿಲ್ಲ. ಬೆಳದಿಂಗಳೂ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಬೆಳಕಾಗಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನಗು ತರಿಸಿಲ್ಲ. ಜಗದ ನಗುವೂ ನನ್ನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಜೋಗುಳ ತೂಗುತ್ತಾ, ಮಮತೆಯ ಮಹಾಪೂರ ಹರಿಸುವ, ಮೈಮರೆತು ನಗುವ ನಿನ್ನಮ್ಮ ನಾನಾಗಲಿಲ್ಲ..ಕ್ಷಮಿಸಿಬಿಡು ಮಗಳೇ..
ಇಂತೀ,
ಅಮ್ಮ

....ಮೊನ್ನೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ಕುಳಿತಂತೆ, ಪ್ರಕಾಶ್ ಹೆಗ್ಡೆ ಸರ್, ನಾನು ವ್ಯಾಲಂಟೈನ್ಸ್ ಡೇ ಗೆ 'ಬಾಂಬ್' ಹಾಕ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರು..ಶಿವಣ್ಣ ಕೇಳಿದ್ರೆ ಒಂಚೂರು ಬಿಚ್ಚದೆ 'ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್'ನಲ್ಲಿಟ್ರು. ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಬ್ಲಾಗ್ ಗೆಳೆಯನ ಕೇಳಿದ್ರೆ..'ನಾನು ನನ್ನ ಗೆಳತಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೀಬೇಕು' ಅಂದ. ಗೆಳತಿನ ಕೇಳಿದ್ರೆ, 'ಹೇಳಕ್ಕಾಗಲ್ಲ' ಅಂದ್ಳು. ಇವರೆಲ್ಲರ ನಡುವೆ ನಾನೂ ಏನಾದ್ರೂ ಹೊಸತು ಬರೀಬೇಕು..ಈ ಬಾಂಬ್, ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್ ಗಳ ನಡುವೆ ನನಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಪಕ್ಷ ನೂರಕ್ಕೆ ಮೂವತ್ತು ಅಂಕ ಆದ್ರೂ ಕೊಡಬೇಕು..ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡವಳಿಗೆ 'ತಾಯಿ ಮಗಳಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದರೆ ಹೇಗೇ?' ....ಎಲ್ಲೋ ನೋಡಿದ್ದು...ಎಲ್ಲೋ ಕೇಳಿದ್ದು..ಮನದೊಂದಿಗೆ ಮಾತನಾಡಿದಾಗ ಈ ಪತ್ರ ಹುಟ್ಟಿದೆ.