ನನ್ನ ಅಮ್ಮ 'ಅಜ್ಹಿ'ಯಾದಾಗ....!!

ಏಳು ವರುಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ನನ್ನ ಅಮ್ಮನ ಕೂದಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಣ್ಣಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಯ. ಕೂದಲು ಹಣ್ಣಾದರೂ, ಉತ್ಸಾಹವನೇನೂ ಬತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹತ್ತನೇ ಕ್ಲಾಸು ಪಾಸು..ಆಮೇಲೆ ಉಜಿರೆಗೆ ಪಿಯುಗೆ ಸೇರಬೇಕು ಎಂಬುದು ಅಮ್ಮನ ಹಠ. ಆಯ್ತು ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ ಮೇಲೆ ಮುಗೀತು..ಅದು ಲಕ್ಷ್ಮಣ ರೇಖೆನೂ ಹೌದು, ಸುಗ್ರೀವಾಜ್ಞೆನೂ ಹೌದು. ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗೀತು. ಹಾಸ್ಟೇಲ್ ಗೆ ಸೇರಿದ್ದೂ ಆಯಿತು. ಅಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ಆರಂಭವಾಗೋಕೆ ಮೊದಲು ಧರ್ಮಸ್ಥಳ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರೋಣ ಅಂದ್ರು. ಆಯ್ತಮ್ಮ..ಅಂದೆ. ಹಾಗೇ ನಾನು ಮತ್ತು ಅಮ್ಮ ಕಾಲೇಜು ಶುರುವಾಗೋಕೆ ಒಂದು ದಿನ ಮೊದಲು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಹೋದೆವು. ಹೋಗಿದ್ದು ಸಂಜೆ. ಮತ್ತೆ ಬರಕ್ಕಾಗಲ್ಲ..ಅಲ್ಲೇ ರೂಮ್ ಮಾಡಿ ಇರೋಣ ಅಂದ್ರು ಅಮ್ಮ.
ಆಯ್ತು..ಯಾವುದೋ ರೂಮ್ ಗಳಿಲ್ಲ..ಎಲ್ಲಾ ಬುಕ್ ಆಗಿತ್ತು. ಎಂಥ ಮಾಡೋದು? ..ಬರೋದು ಕಷ್ಟದ ಮಾತು. ಅಲ್ಲಿನ ವೈಶಾಲಿ ವಸತಿಗೃಹದ ಮೇನೇಜರ್ ಹತ್ರ ಕೇಳಿದ್ರೂ..ಅಂಗಲಾಚಿದ್ರೂ ರೂಮ್ ಇಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಆ ಮೇನೇಜರ್ ಯಾರಿಗೋ ಫೋನಾಯಿಸಿ, "ಯಾವುದೋ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿ ಮತ್ತು ಅಜ್ಜಿ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ..ಏನಾದ್ರೂ ಮಾಡಿ ರೂಮ್ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಪಾಪ ದೂರದಿಂದ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ.." ಅಂದು ನಮಗೆ ರೂಮ್ ಮಾಡಿಕೊಟ್ರು.

ಅದಾಯಿತಾ..ನನ್ ತಲೆ ಗಿರ್ ರ್ ಅನಿಸ್ತು..'ಅಯ್ಯೋ ಅಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿ ಆಗಿಬಿಟ್ರಾ?' ..ನಿಜವಾಗಲೂ ನಾನು ಫುಲ್ ಅಪ್ ಸೆಟ್ ಆಗಿದ್ದೆ. ವಯಸ್ಸಾಗೋದೇನು ಮಹಾ? ನಾನೂ ನಾಳೆ ಸೊಸೆಯಾಗ್ತೀನಿ..ಅತ್ತೆಯಾಗ್ತೀನಿ..ಅಜ್ಜಿಯಾಗ್ತೀನಿ...ಅದ್ರೆಲ್ಲೇನಿದೆ..?! ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗದೇ ಮರಗಳಿಗೆ ವಯಸ್ಸಾಗೋದಾ..?! ಹೀಗಂತ ಈವಾಗ ಅಂದುಕೊಳ್ಳೋ ನಾನು ಆವಾಗ ಅಂದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆ ಹಾಗಾಯ್ತು ಆವಾಗ..ನಾನು ಯಾಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಯೋಚನೆಗಿಳಿದುಬಿಟ್ಟೆ..ಒಂದೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ... .

ಅಮ್ಮ..! ಅಂತ ಮನಸ್ಸು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಚೀರುತ್ತಿತ್ತು.

ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೀನಿ ಅನ್ನೋದನ್ನೂ ಮರೆತು. ಇದ್ದಕಿದ್ದಂತೆ ಅಳಕೆ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿದ ಅಮ್ಮನೂ ಗಲಿಬಿಲಿ. ಅಮ್ಮನತ್ರ ಅದನ್ನು ಹೇಳಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ?...ಎಂದಿಗೂ ಅಮ್ಮ ನನ್ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ನೀರು ಕಂಡವರಲ್ಲ..ನಾ ಅತ್ರೆ ಅವ್ರೂ ನೀರಾಗಿಬಿಡ್ತಾರೆ..ಅದಕ್ಕೆ ಅಮ್ಮನೆದುರು ಇಂದಿಗೂ ನಾ ಅಳಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಏನಾಯ್ತು ಅಂದಾಗ, "ಇಲ್ಲಮ್ಮ, ನಾಳೆಯಿಂದ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಬರಬೇಕಲ್ಲ..ನಿಮ್ ಬಿಟ್ಟು ಬರಬೇಕಲ್ಲಾ..ಅಂತ ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತೆ" ಅಂದೆ.ಅಮ್ಮ ನಂಬಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕೆ, "ಎರಡು ದಿನಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಹಾಸ್ಟೇಲಿಗೆ ಬಂದು ನೋಡ್ಕೊಂಡು ಹೋಗ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರು"...ಹಾಗೇ ಮಾಡಿದ್ರು ಕೂಡ.

ತಲೆಯೊಳಗೆ ಏನೇನೋ ಯೋಚನೆಗಳು..

ಅಮ್ಮ ಇಷ್ಟು ಬೇಗ ಅಜ್ಜಿಯಾದ್ರೆ...ನಾನಿನ್ನೂ ಎಸ್ ಎಸ್ ಎಲ್ ಸಿ ಮುಗಿಸಿದ್ದೀನಿ. ಹತ್ತನೆ ತರಗತಿ ತನಕ ಸ್ನಾನದಿಂದ ಹಿಡಿದು ತಲೆ ಬಾಚೋದು, ಹೂವು ಮುಡಿಸೋದು, ಹಣೆಗೆ ತಿಲಕವಿಡೋದು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಅಮ್ಮನೇ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನಂಗೆ ಹುಚ್ಚುಚ್ಚು ಹೆದರಿಕೆ, ಆತಂಕ. ಅಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯಾದ್ರೆ..ನಮ್ಮ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳೋರು ಯಾರು? ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲದೆ ಆದ್ರೆ ನಾನು ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟು ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಅಮ್ಮನ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಲ್ಲಾ. ..ಮತ್ತೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ನನ್ನ ನೋಡಲು ಬರೋದು ಯಾರು? ನಮ್ಮನೆ, ಜಮೀನನ್ನು ನೋಡೋರು ಯಾರು..ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಕಾರ್ಡ್ಗೆ ಸಹಿ ಹಾಕೋದು ಯಾರು..? ನಂಗೆ ಉಜಿರೆ ಹೊಸದು..ಏನ್ ಮಾಡೋದು..ಒಂದು ವರುಷದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಪೂರ್ತಿ ಅಜ್ಜಿಯಾಗಿ ಬಿಡ್ತಾರೆ. ಹಾಸ್ಟೇಲಿನಿಂದ ಊರಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ..ರೊಟ್ಟಿ, ಬಗೆಬಗೆಯ ಸಾರು ಮಾಡಿಕೊಡೋರು ಯಾರು? ತಮ್ಮನಿಗೆ ಅಡುಗೆ ಮಾಡಿ ಕೊಡೋದು...ಜಮೀನಿಂದ ಹಿಡಿದು ಎಲ್ಲಾ ಕೋರ್ಟ್ -ಕಟ್ಟಳೆ ಅಂತ ಅಲೆದಾಡೋ ಅಮ್ಮನೇ ಅಜ್ಜಿಯಾದ್ರೆ..ನಮಗೆ ಕಾನೂನು ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿಕೊಡೋರು ಯಾರು...ಹೀಗೇ ತಲೆಯೆಲ್ಲಾ ಹಾಳುಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ನಿಜವಾಗಲೂ ನನ್ನಮ್ಮನಿಗೆ 'ವಯಸ್ಸಾಯ್ತು' ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದೇ ಆವಾಗ. ಈಗಲೂ 'ಅಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯಾಗಿದ್ದನ್ನು' ನೆನೆಸಿಕೊಂಡಾಗ ತುಂಬಾ ಡಿಸ್ಟರ್ಬ್ ಆಗ್ತೀನಿ. ಈಗಲೂ ಅದೇಕೆ ಹಾಗೆ ಆಯ್ತು..ಅನ್ನೋದು ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮ ಅಜ್ಜಿಯಾಗುವುದನ್ನು ನನ್ ಮನಸ್ಸು ಇಂದಿಗೂ ಒಪ್ತಾ ಇಲ್ಲ...